Go code yazmak için öncelikle Go geliştirme araçlarını indirip yüklemeniz gerekir. Araçların en son sürümünü Go web sitesindeki yüklemeler sayfasında bulabilirsiniz.
Bir terminal veya komut istemi açıp aşağıdaki komutu yazarak ortamınızın doğru şekilde kurulduğunu doğrulayabilirsiniz:
$ go version Her şey doğru şekilde kurulduysa, bu şekilde yazdırılmış bir şey görmeniz gerekir:
go version go1.15.2 darwin/amd64Aslına bakılırsa go run ve go build komutlarının yaptığı işler aynı gibi gözükür fakat aralarında birkaç farklılıklar bulunmaktadır.
Basit bi Merhaba dünya ile başlayalım
package main
import "fmt"
func main() { fmt.Println("Merhaba, Dünya!")
}Dosyayı hello.go olarak kaydedip terminale go run hello.go yazdığımızda terminalede Merhaba, Dünya! yazdığını göreceğiz eğer doyamızın içerisine baktıgımız zaman binary biçiminde kaydedilmediğini göreceğiz.
çünkü go run komutunu çalıştırdığımızda binary çıktımız geçici bir dizinde oluşturulur ve program çalışmasını durdurduğu vakit bu geçici dizin silinir
Eğer kodumuzun binary kısmını sonradan kullanamk istiyorsak yani kodumuzun çıktısını executable bir şekilde elde etmek istersek bunu terminale go build hello.go yazarak yapabiliriz. Hem elimizde kodun derlenmiş hali bulunurken hem de konsola Merhaba, Dünya! yazacağını göreceğiz.
Bazı durumlarda Çıktımız farklı çıktılar ile vaya farklı dosya isimleri ile karışmamasını istersek komutumuza -o komutumuzu kullanarak yani go build -o hello_world hello.go yazarak isimlendirmeyi farklı yapabiliriz.
Bazen başkalarının yazmış oldugu kütüphaneleri kodumuzda kullanmak isteriz.
Go’nun kod yayınlama yöntemi diğer birçok dilden biraz farklıdır. Go yazılım geliştiricileri, JavaScript için NPM kayıt defteri gibi merkezi olarak barındırılan bir hizmete güvenmez. Bunun için, projelerin kaynak kodlarını kod repolarında paylaşırlar. Go install komutu, yüklemek istediğiniz projenin kaynak kodu repo konumu olan bir bağımsız değişken alır ve ardından @ ve istediğiniz aracın sürümü (yalnızca en son sürümü almak istiyorsanız @ en son sürümünü kullanın). Ardından aracı $GOPATH/bin dizininize indirir, derler ve yükler.
Hızlı bir örneğe bakalım. Hey, yük testleri HTTP sunucuları olarak adlandırılan harika bir Go aracı var. Go install komutuyla nasıl yükleneceğini görelim:
$ go install github.com/rakyll/hey@latest
go: downloading github.com/rakyll/hey v0.1.4
go: downloading golang.org/x/net v0.0.0-20181017193950-04a2e542c03f
go: downloading golang.org/x/text v0.3.0Hey kütüphanemizi ve onun içerisindeki tüm bagımlılıkları idnirir ve $GOPATH/bin uzantısına binary şekilde yükler.
Go da diziler pek fazla kullanılmaz bunun sebebi
[3]ve[4]boyutundaki dizileri farklı tipler olarak tanımlar ve yanı sıra dizinin uzunluğunu bir değişkende tutamazsınız çünkü çünkü tipler çalışma zamanında değil, derleme zamanında çözümlenmelidir.
Ayrıca, farklı boyuttaki dizileri aynı türe dönüştürmek için type conversion uygulayamazsınız. Farklı boyutlarda dizileri birbirine dönüştüremeyeceğiniz için, herhangi bir boyuttaki dizilerle çalışan bir Fonksiyon yazamazsınız ve aynı değişkene farklı boyutlarda diziler atayamazsınız.
Çoğu zaman, bir değer dizisi tutan bir veri yapısı istediğinizde, kullanmanız gereken bir slices olur. Slices'i bu kadar kullanışlı kılan şey, uzunluğun bir slices için type belirteci olmamasıdır. Bu işlem, dizilerin sınırlamalarını kaldırır. Her boyuttaki slices'ı işleyen tek bir fonksiyon yazabiliriz ve gerektiğinde slices'ı büyütebiliriz.
Eğer
[...]kullanımı uygulanırsa bu bir dizi,[]kullanımı uygulanırsa bu bir slice olur.
Her Slices, ayrılan ardışık bellek konumu sayısı olan bir kapasiteye sahiptir. Bu, uzunluktan daha büyük olabilir. Slices'lara ekleme yapıldıgında Slices'in sonuna bir veya daha fazal değer eklenir. Eklenen her değer uzunluğu bir artırır. Uzunluk kapasiteye ulaştığında, değer koymak için daha fazla alan olmaz. Uzunluk kapasiteye eşit olduğunda ek değerler eklemeye çalışırsanız, Ekleme fonksiyonu, daha yüksek kapasiteli yeni bir dilim atamak için Go runtime'nı kullanır. Orijinal slices'ta bulunan değerler yeni slices'a kopyalanır, yeni değerler sona eklenir ve yeni slices geri döndürülür.
Slices'lar ne kadar da otomatik kapasite artmasına olanak tanısa da iyi tahmin edilmiş kapasiteli Slices oluşturmak performans açısından daha iyi olacaktır.
Slices oluştururken dinamik olarak kapasitenin girilebileceğini söyledik
x := make([]int,5)oluşan slices in tüm elemanları default olarak 0 değerini alır.
burada uzunlugu 5 olan ve kapasitesi 5 olan bir slices oluşturduk fakat en çok yapılan hatalardan biri
x = append(x,10)append fonksiyonu her zaman slices'in uzunlugunu arttırır. Bu yüzden yeni oluşacak dizimiz [0,0,0,0,0,10] olur.
Kapasiteyi dinamik olarak vermek istersek
x := make([]int, 5, 10)Kodumuz 5 uzunlugunda 10 kapasiteli bir Slices oluşturur.
x := make([]int, 0, 10)
x = append(x, 5,6,7,8)x in değeri şimdi [5,6,7,8] şeklinde 4 uzunlukta 10 kapasitede hali hazırda bulunan slices'ımız.
Birincil hedef, slice büyümesi gereken sayıyı en aza indirmektir. Eğer dilimin hiç büyümesine gerek kalmayacaksa (çünkü fonksiyonunuz hiçbir şey dönmeyebilir)
var data []intBaşlangıç değerlerinden bazılarınız varsa veya bir slice değerleri değişmiyorsa
data := []int{2,4,6,8}Dilimin ne kadar büyük olması gerektiği konusunda iyi bir fikriniz varsa ancak programı yazarken bu değerlerin ne olacağını bilemezseniz, make seçeneğini kullanın.ardından 0 uzunlukta, kapasitesi 0 olmayan slice oluşturmanın önerilen 3 yolu vardır:
1 -> Dilimi arabellek olarak kullanıyorsanız, sıfır olmayan bir uzunluk belirleyin.
2 -> Tam olarak istediğiniz boyutu bildiğinizden eminseniz, değerleri ayarlamak için slice uzunluğunu ve indexini belirleyebilirsiniz.
3 -> Diğer durumlarda sıfır uzunlukta ve belirli bir kapasitede make seçeneğini kullanın. Bu, slice öğe eklemek için append'i kullanmanızı sağlar. Öğe sayısı daha küçük gibi çıkarsa, sonunda dışarıdan sıfır değeri olmaz. Öğe sayısı daha büyükse, kodunuz panik olmaz.
Bir slice'tan kesit aldığınızda, verilerin bir kopyasını almıyorsunuz. Bunun yerine, artık belleği paylaşan iki değişkeniniz oluyor. Bu, bir slice'taki bir öğede yapılan değişikliklerin o öğeyi paylaşan tüm slice'larda da etki oluşturacagı anlamına gelir.
Karmaşık slice yapılarından kaçınmak için ya alt slice lara ekleme yapmayın yada ana slice'a etki etmediğinden emin olun.
Bir diziniz varsa, bir slice ifadesi kullanarak bu diziden bir slice alabilirsiniz. Bu, bir diziyi yalnızca slice alan bir fonksiyona köprüleme için kullanışlı bir yoldur. Ancak, bir diziden slice almanın, bir slice'tan slice alma ile aynı bellek paylaşımı özelliklerine sahip olduğunu unutmayın.
x := [4]int{5, 6, 7, 8}
y := x[:2]
z := x[2:]
x[0] = 10
fmt.Println("x:", x)
fmt.Println("y:", y)
fmt.Println("z:", z)Çıktı olarak
x: [10 6 7 8]
y: [10 6]
z: [7 8]
Eğer bir slice'ın aynısı fakat daha özgürü(adres paylaşımı olmadan) lazım ise copy() methodunu kullanabiliriz
x := []int{1, 2, 3, 4}
y := make([]int, 4)
num := copy(y, x)
fmt.Println(y, num)Çıktı olarak
[1 2 3 4] 4
Aynı zamanda tüm diziyi kopyalamamıza gerek yoktur
x := []int{1, 2, 3, 4}
y := make([]int, 2)
copy(y, x[2:])bir diziden veya slice tan bir değer çıkartabileceğiniz gibi, bir index ifadesi kullanarak bir stering tek bir değer çıkartabilirsiniz:
var s string = "Hello there"
var b byte = s[6]
// veya stringten slice elde etme
var s2 string = s[4:7]
var s3 string = s[:5]
var s4 string = s[6:]